Plus ça change, plus c'est la même chose

Het is fascinerend om oude filmpjes van je te zien: net te dik, net te sukkelig, stom haar, zwarte zakvormige broek, een oversized hoodie. Een stereotype D&D-nerd die nog bij zijn ouders woont. Dan pak je een stift en begin je te tekenen. En plots is daar het charisma dat je later meer dan levensgroot zal maken. Mensen doen wat jij zegt omdat jij het zegt. Want je gelóóft.

Zelfs in je eigen leugens. Bij elk project een nieuwe waarheid. Iemand zal later over je opmerken: “He says a lot of things. Some of them are even true”. Ik moet denken aan “How do you know if a junkie is lying? His lips are moving”. Maar ook nadat je gestopt zegt te zijn met drank en drugs, blijven je re-interpretaties van de waarheid komen. Ben je een leugenaar die verslaafd is of een verslaafde die liegt?

Terug naar de video: je partner in crime is een magere, flamboyante man met halflang, zwartgeverfd haar, eyeliner en een bontkraag. Het contrast tussen jullie had niet groter kunnen zijn. 5 jaar later was jij die flamboyante engel met halflang, zwartgeverfd haar, een bontkraag en eyeliner. Je werd wat je wilde zijn. Zo wilde ik het zien. Want als jij het kon, kon ik het ook. Het gaf me hoop.

Recentelijk bleek dat ook jij niet hebt kunnen ontsnappen aan wie je werkelijk bent, laat staan aan de leugens, de drank en de drugs. Mooi, dun, succesvol, met prijzen overladen, het blijkt er niet toe te doen. Een bang kind herken je altijd. Zelfs als ze ruim volwassen zijn.