Jamais neutral

Een herhaling van zetten: ik aan de telefoon, hij voor mijn neus, als een kat die aandacht afdwingt.

Ik druk direct mijn telefoon uit, en op het moment dat ik hem aankijk verdwijnt alles om ons heen achter glas. Toen ik als 13-jarige Leon de Winters Kaplan las, wilde ik niets liever dan iemand ontmoeten met wie interactie zou voelen als samen onder een stolp zitten. Be careful what you wish for, you might get it.

We voeren een gesprek dat er feitelijk niet toe doet. Toch is er die fysieke vertrouwelijkheid. Een privilege uit lang vervlogen tijden.

De bus komt, we nemen afscheid en ik stap in. Weer stolploos schiet even de “Wat als?” gedachte door mijn hoofd. Ik realiseer me al snel dat dat buiten de realiteit ligt. I don’t miss you now. I miss you then.