Het ergste was niet het einde van de persoonlijke relatie, want zo aardig vond ik hem ondertussen niet meer. De persoon die ik me herinnerde en de persoon die hij nu was, lagen te ver uit elkaar. Onvermijdelijk als je iemand drie jaar en drie maanden niet meemaakt. De ontwikkeling van de echte persoon loopt nooit synchroon met de ontwikkeling van het personage dat je in de afwezigheid van die persoon in je hoofd creëert.
Het ergste was het opgeven van de droom. Het grote huis met de openslaande deuren. De zwart/wit geblokte keukenvloer en de keukenkasten met kleine ruitjes. De studeerkamer met dressoir en groot zwaar bureau. De wetenschappelijke carrière. De piano. De Citroen DS. Het dunne lichaam en de kleine zwarte jurkjes. De geweldige vrienden. Alle dingen die dure mensen wel hadden. Want behalve van hem, hield ik ook van waar hij voor stond: hij was een duur mens. Door met hem te trouwen, zou ik ook een duur mens worden. Eindelijk.
Verlost van mijn naam, mijn afkomst, mijn verleden. Duur. Niet langer verkeerd, niet langer kapot, niet langer eenzaam. Want zoals we weten, zijn dure mensen nooit ongelukkig. Echt niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Naast zo'n persoonlijke relatie vorm je een beeld en als je dat moet loslaten, doet dat soms nog meer pijn dan het loslaten van de persoon. Moet je alles opnieuw uitvinden. Een nieuwe toekomst inrichten. Is niet altijd makkelijk, maar biedt soms perspectief.
Verder weet ik het ook niet.
@ PLZ: het is zeer ontwrichtend geweest, maar ik ben daardoor wel meer van mezelf geworden. Of dat goed is, moet ook nu nog blijken.
Een reactie posten