tag:blogger.com,1999:blog-81468445703463197182024-02-19T11:47:45.262+01:00Je suis à moi-mêmeEmma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.comBlogger31125tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-24799713768347948292012-01-17T22:22:00.001+01:002012-02-01T15:36:04.974+01:00Ouverture**<a href="http://fr.wikipedia.org/wiki/Ouverture">klik</a><br />
<br />
Na het lezen van de 10 bladzijden ellende die ik cynisch “Biografie van mijn Leed” getiteld had, zuchtte de therapeute diep. “Mag ik wat voorlezen?” vroeg ze. “Natuurlijk”, zei ik.<br />
<br />
Plechtiger dan ik het ooit bedoeld had las ze “…het voelt alsof ik, voor de zoveelste keer in mijn leven, knock out geslagen ben. En ik wil best voor de zoveelste keer opstaan, maar dan alleen maar om de ring uit te lopen. Ik ben klaar met vechten. Ik doe het niet meer.”<br />
<br />
Ze zuchtte nogmaals en zei: “Hoe je dat geschreven hebt! Ik ben diep onder de indruk!” “Jahaa, schrijven kan ze wel”, zei ik wat sarcastisch, want complimenten (zeker over dit soort dramatische effectschrijverij) maken mij wat kriegel. “Schrijven kan ze zéker!”zei de therapeute, mijn sarcasme negerend. “Leven kan ze niet” was mijn tegenbod. “Dat weet ik nog niet zo zeker” zei de therapeute, “je bent er nog steeds”.<br />
<br />
Daar had ze een punt.<br />
<br />
Toch wilde ik het laatste woord hebben: “Leven kan ze niet. Maar schrijven kan ze wel”. “Dat is in ieder geval een goed begin!” zei de therapeute en plande de volgende afspraak.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">FIN<br />
(pour le moment)</div>Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-13648096693233931672012-01-16T20:53:00.001+01:002012-01-16T20:53:38.369+01:00Le vieux fidèleIk was het vergeten. De rust, de stilte, de leegte van binnen. Het gebrek aan daadwerkelijke emoties.<br />
<br />
Ik was het vergeten. De brandende, kloppende pijn in heupen en knieën, wat slapen nog moeilijker maakt dan het al is. Pijn, jarenlang toegeschreven aan het dansen.<br />
De blauwe plekken van het omvallen, in elkaar zakken, tegen de deurpost klappen. De kou.<br />
<br />
Wat me het meest choqueert, is het gemak waarmee de leugens komen. Dezelfde leugens als toen. Ik hoor mezelf en denk “Dit geloof je toch zelf niet?” Nee, ik niet. Maar anderen wel.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-5123900440437952932012-01-15T21:14:00.001+01:002012-01-15T21:14:17.543+01:00Sans fondWat er verder ook gebeurde in mijn leven, een ding was zeker: jij en ik. Het was een basis die ik nooit eerder gevoeld had. Hoewel we duidelijk verschilden, hielden we onvoorwaardelijk van elkaar. Ik realiseerde me dat dat waarschijnlijk is hoe familie voelt.<br />
<br />
Maar zoals altijd in mijn leven, hield ook dit op. Wat rest is totale bodemloosheid en het diepe verdriet dat ik met iemand die ooit de belangrijkste persoon in mijn leven was, geen normaal gesprek meer kan voeren.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-42787376145362114252012-01-14T17:44:00.002+01:002012-01-14T17:45:23.899+01:00CendrillonIk schoof mijn blote voet in de schoen en toen ik hem uitdeed, zag ik een bloedvlek bij de hiel. Met dank aan een glazen glitter.<br />
<br />
Ik kon het opgetogen, haast euforische gevoel niet goed plaatsen tot mijn moeder “Spitz” zei.<br />
<br />
Een spitz is pas echt als er bloed in zit. Pijn is fijn en bloed is goed.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-662731611197361762012-01-13T19:11:00.001+01:002012-01-13T21:52:40.772+01:00VendrediDe ochtend begon met het ontbijt dat ik uiteraard weigerde. Om me nuttig te maken smeerde ik boterhammen voor de patiënten die dusdanig in een psychose hingen dat ze het verschil niet meer zagen tussen hun boterham en hun servetje. Nadat iedereen uitgegeten was, ruimde ik de tafel af, zette ik de ontbijtspullen weg en deed ik de borden in de vaatwasser. <br />
<br />
Om 10.00 uur begon de therapiesessie. Een groep van acht mensen propte zich in de kleine kamer waarin ik <a href="http://jesuisamoimeme.blogspot.com/2012/01/lundi.html">op maandag</a> mijn onderzoek ondergaan had. Het was een gezellige boel ellende bij elkaar: ik was suïcidaal-depressief en anorectisch. Naast mij zat <a href="http://jesuisamoimeme.blogspot.com/2011/05/retrouve.html">S.</a> Behalve dat hij extreem wazig uit zijn ogen keek was er aan hem vrij weinig te merken. Hij deed ook graag voorkomen alsof het een vergissing was dat hij er zat.<br />
<br />
Verder waren aanwezig een mevrouw die het prototype was van de overspannen huisvrouw, een vrouw met kanker en twee ontspoorde kinderen (waarvan 1 dood) en een <a href="http://jesuisamoimeme.blogspot.com/2011/11/idee-fixe.html">echte dame</a>, die de dood van haar echtgenoot maar niet te boven kon komen. Naast haar zat een jongen die acuut psychotisch was, en naast hem zat een muisje waarvan niemand wist wat haar probleem nou eigenlijk was. Nummertje acht was de therapeute, die nog het minst spoorde van allemaal.<br />
<br />
Er werd vandaag ingegaan op een van de doelen ik mezelf voor de komende week gesteld had. Iedereen werd gevraagd wat ze van mijn doel vonden. De antwoorden waren als volgt: <br />
<br />
De overspannen huisvrouw: “Je moet niet teveel van jezelf eisen.”<br />
S: “Maakt het mij een reet uit wat je doet, als ik hier maar wegkom.”<br />
Mevrouw met kanker en twee ontspoorde kinderen (waarvan 1 dood): “Het is echt niet altijd de schuld van de ouders als iemands kind ontspoort!”<br />
De depressieve dame: “Sinds mijn man er niet meer is, vind ik niets meer de moeite waard.”<br />
De psychotische jongen: “Ik ben Jezus, het licht en de waarheid!”<br />
Het muisje zei niets en barstte in janken uit. <br />
Ik besloot mijn mond te houden en gaf het muisje een zakdoek.<br />
<br />
De therapeute riep vrolijk: “Nou, dat was de therapie van vandaag! Een heel fijn weekend en tot maandag!” en besloot daarmee deze voor alle betrokkenen zeer nuttige sessie.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-82252290795436592482012-01-12T18:09:00.003+01:002012-01-12T18:20:16.373+01:00JeudiBij de ingang van de Eerste Hulp staan twee verpleegkundigen klaar om de brancard met een noodvaart uit de net met krijsende remmen tot stilstand gekomen loeiende ambulance te tillen en door de gangen heen te duwen. Net als in ER klimt er, zodra ze binnen zijn, een dokter bovenop de brancard die de patiënt begint te onderzoeken en luidop de niet al te rooskleurige bevindingen begint mee te delen. De brancard wordt ondertussen door de twee nu rennende verpleegkundigen voortgeduwd, terwijl er een derde, net aangesnelde, verpleegkundige voor de brancard uit rent die zich met ware doodsverachting tegen de klapdeuren aan bodycheckt, omdat die deuren dan wel automatisch, maar ook oertraag open gaan. “Dokter! Goed vasthouden!” roept de verpleegkundige en laat de brancard een haast onmogelijk scherpe bocht maken richting de hartbewaking.<br />
<br />
Drie kwartier later lopen de arts en de verpleegkundigen zwijgend terug naar de Eerste Hulp.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-61637211015952469112012-01-11T19:19:00.000+01:002012-01-11T19:19:22.026+01:00MercrediNa het ontbijt en de ochtendtherapiesessie, was het tijd voor het wekelijkse zwemanderhalfuurtje. Een taxibusje reed voor en laadde het gekkenvrachtje in. Het zwembad bevond zich in een dorpje aan de overkant van de rivier. De grootte van het zwembad was in geen enkele verhouding tot de grootte van het dorp. <br />
<br />
Op het zwemtijdenbord bij de ingang stond “woensdag 11.00 – 12.30 Therapeutisch zwemmen”. Het bad lag vol mensen waarvoor men het verstandig achtte dat ze wekelijks therapeutisch te water gingen.<br />
<br />
De bejaarden keken me vol medelijden aan. Zo jong en nu al hier. Arm kind.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-62333628084699606592012-01-10T21:30:00.001+01:002012-01-10T21:30:38.582+01:00MardiGoed slaappilgebruik is een vak apart. Je moet het correct timen: uitkleden, nachtjapon aan, tanden poetsen, pil innemen, naar het toilet, niet treuzelen, in bed gaan liggen en ontspannen. Binnen een kwartier zak je weg in een soort zweterige, bewusteloze toestand die voor slaap door moet gaan.<br />
<br />
’s Nachts komen de verplegers met een lampje in je gezicht schijnen om te kijken of je nog leeft, als katten die je gezicht besnuffelen om te kijken of je nog ademt. Snor of lampje, van beide word je wakker.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-2985909734945183572012-01-09T20:10:00.000+01:002012-01-09T20:10:30.057+01:00LundiHet hokje waarin ik onderzocht ging worden, deed me denken aan Kam Kee op de Zeedijk: tegels, tl-balken en te veel tafels. Een knappe jongeman kwam binnen. “Goedemorgen, ik ben Thijs van Westhoven, co-assistent”, zei hij wat onwennig. “Wilt u zich even uitkleden? Ondergoed mag aanblijven hoor.”<br />
<br />
Geroutineerd trok ik mijn kleren uit.<br />
<br />
Hij las mijn lichaam. Letterlijk. Mijn linkerarm zei “Hoer” in hardblauwe balpen. Op de rechter stond “Vet zwijn”. Op mijn buik stond “Waardeloos”, met een van de o’s netjes om mijn navel heen geschreven. Been links schreeuwde “Mismaakt” in grote dikke viltstiftletter. Mijn rechterbeen was een “lelijk gedrocht”. Op mijn borsten stond “Ga weg” in rode correctiepeninkt. <br />
<br />
Dokter-in-wording Thijs deed niet eens de moeite om zijn lachen in te houden. En bezorgde me vervolgens een 10 cm brede bloeduitstorting op mijn bovenarm door de manchet van de bloeddrukmeter verkeerd op te pompen.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-29085750083010103032012-01-08T19:24:00.003+01:002012-02-01T21:11:29.230+01:00Cadre de référenceEen filmpje van charmant stuiterende gelatine in slow motion.<br />
<br />
“Gelatine is gemaakt van ballerina's”, verklaarde persoon A.<br />
“Mooi gezegd”, zei persoon B.<br />
<br />
Ik dacht alleen: uitgekookte botten, anorexia, concentratiekamp, zeep. Ik besloot niets te zeggen.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-65099195159577342932012-01-07T19:26:00.001+01:002012-01-07T19:26:47.327+01:00J'espère que tu crèves, batard - 3Alles wat je meemaakt, verandert wie je bent. Geweld verandert je echter op verraderlijke wijze. Het is als fijnstof. Lang nadat er aan de buitenkant niets meer te zien is, kom je sedimenten tegen in hoeken waar je nooit eerder geweest bent.<br />
<br />
Ik heb me vaak een voorstelling proberen te maken van hoe het geweest zou zijn als ik op dat moment in mijn leven iemand anders was tegengekomen. Hoe anders was mijn leven dan geweest? Hoe veel beter was mijn leven dan geweest?<br />
<br />
Heb je je wel eens schuldig gevoeld, of ben je daadwerkelijk psychopaat? Heb je enig benul van de reikwijdte van je acties? Want waar jij je kloterige existens op precies dezelfde manier hebt voortgezet, ben ik na meer dan 15 jaar nog steeds aan het stoffen.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-41704895612270772042012-01-06T17:41:00.003+01:002012-01-06T17:43:01.150+01:00J'espère que tu crèves, batard - 2Laatst ben ik eindelijk begonnen met het ontmantelen van mijn archief. Wat me opvalt is dat ik, hoe depressief, suïcidaal of randpsychotisch ik ook was, ik productief was: ik danste, ik schreef, ik fotografeerde, ik probeerde op elke mogelijke manier mijn gevoelens te uiten. Zelfs toen ik op de PAAZ zat maakte ik foto’s en schreef ik dagboeken vol. Het is pas nadat jij in mijn leven kwam dat alles ophield. Dat zegt toch wel iets. Misschien zegt het wel alles.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-46233717113510218202012-01-05T18:41:00.000+01:002012-01-05T18:41:28.388+01:00J'espère que tu crèves, batard - 1<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgK2OTa5wfou6Ug5pHsoczZFXFk2P9OvkAu9IINzAvk1nt892em4LZ1ioj0xHxbUcSrRnu1_bok8HGDZbyeEnTAcjXeFx7IjAhxwxIY116o98LnJ2F6bIbFdI4dX0HMCkZvDSiOgCwl65M/s1600/verbinden.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: justify;"><img border="0" height="51" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgK2OTa5wfou6Ug5pHsoczZFXFk2P9OvkAu9IINzAvk1nt892em4LZ1ioj0xHxbUcSrRnu1_bok8HGDZbyeEnTAcjXeFx7IjAhxwxIY116o98LnJ2F6bIbFdI4dX0HMCkZvDSiOgCwl65M/s400/verbinden.png" width="400" /></a></div><br />
<br />
<br />
<br />
In de wachtkamer van de huisarts realiseerde ik me dat in ons geval 1 leidde tot 2. Of in mijn geval: leed.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-22547216093636581482012-01-04T17:34:00.001+01:002012-01-04T17:34:56.998+01:00Sans papiersAls kind van een stateloze en een deserteur kun je niet om “les papiers” heen. Waar ik ook ben, ik heb altijd een identiteitsbewijs bij me. Altijd.<br />
<br />
Een van mijn eerste herinneringen is mijn vader een militair gebouw zien binnengaan om de amnestie van zijn desertie af te handelen. Mijn moeder en ik bleven achter in de auto en het enige wat ik dacht was: “Die zie ik nooit meer terug”. Ik was twee jaar oud.<br />
<br />
Mijn eerste eigen paspoort kreeg ik toen ik 5 was. Ik heb een gele jurk aan, twee grote staarten en bij “burgerlijke stand” staat “ongehuwd”. Andere kinderen hadden geen paspoort, laat staan een paspoort van een land waar ze niet woonden. Maar ja, andere kinderen hadden ook geen vader aan wie je kon zien dat hij niet van hier was en die daarom op regelmatige basis gediscrimineerd werd waar ik naast stond. Je kunt niet alles hebben in het leven, blijkbaar.<br />
<br />
Op mijn 35e werd ik beroofd. Mijn moeder huilde in paniek aan de telefoon: “Maar hoe moet je nu bewijzen wie je bent en dat je het recht hebt om hier te wonen?” 47 jaar identiteitspapieren hebben de 16 jaar stateloosheid niet kunnen wissen. Ik echter, voelde me voor het eerst van mijn leven vrij. En verschrikkelijk, verschrikkelijk schuldig.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-52461565902410459542012-01-03T23:57:00.001+01:002012-01-03T23:57:51.506+01:00Empereur, pas princeTe midden van bladzijdes nachtelijk gekrabbel, jouw handschrift. Elke letter rationeel geselecteerd op vorm en functie. Beheerser van je gekunstelde universum.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-70970109092696361142012-01-02T18:56:00.001+01:002012-01-02T18:56:41.489+01:00Plus ça change, plus c'est la même choseHet is fascinerend om oude filmpjes van je te zien: net te dik, net te sukkelig, stom haar, zwarte zakvormige broek, een oversized hoodie. Een stereotype D&D-nerd die nog bij zijn ouders woont. Dan pak je een stift en begin je te tekenen. En plots is daar het charisma dat je later meer dan levensgroot zal maken. Mensen doen wat jij zegt omdat jij het zegt. Want je gelóóft.<br />
<br />
Zelfs in je eigen leugens. Bij elk project een nieuwe waarheid. Iemand zal later over je opmerken: “He says a lot of things. Some of them are even true”. Ik moet denken aan “How do you know if a junkie is lying? His lips are moving”. Maar ook nadat je gestopt zegt te zijn met drank en drugs, blijven je re-interpretaties van de waarheid komen. Ben je een leugenaar die verslaafd is of een verslaafde die liegt?<br />
<br />
Terug naar de video: je partner in crime is een magere, flamboyante man met halflang, zwartgeverfd haar, eyeliner en een bontkraag. Het contrast tussen jullie had niet groter kunnen zijn. 5 jaar later was jij die flamboyante engel met halflang, zwartgeverfd haar, een bontkraag en eyeliner. Je werd wat je wilde zijn. Zo wilde ik het zien. Want als jij het kon, kon ik het ook. Het gaf me hoop.<br />
<br />
Recentelijk bleek dat ook jij niet hebt kunnen ontsnappen aan wie je werkelijk bent, laat staan aan de leugens, de drank en de drugs. Mooi, dun, succesvol, met prijzen overladen, het blijkt er niet toe te doen. Een bang kind herken je altijd. Zelfs als ze ruim volwassen zijn.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-90600277657749340942012-01-01T19:29:00.001+01:002012-01-01T19:46:57.426+01:00VentouseIk hecht me zelden, maar als het per ongeluk toch gebeurt, zit ik vast. Het wel of niet hechten is, net als bij een zuignap, afhankelijk van de ondergrond. Jij bleek de ideale ondergrond. Hartverscheurend genoeg hechten ondergronden zich niet aan zuignappen.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-72990448487167343522011-11-22T17:47:00.000+01:002011-11-22T17:47:25.974+01:00ChimèreHet ergste was niet het einde van de persoonlijke relatie, want zo aardig vond ik <a href="http://jesuisamoimeme.blogspot.com/2011/11/deja-vu.html">hem</a> ondertussen niet meer. De persoon die ik me herinnerde en de persoon die hij nu was, lagen te ver uit elkaar. Onvermijdelijk als je iemand drie jaar en drie maanden niet meemaakt. De ontwikkeling van de echte persoon loopt nooit synchroon met de ontwikkeling van het personage dat je in de afwezigheid van die persoon in je hoofd creëert.<br />
<br />
Het ergste was het opgeven van de droom. Het grote huis met de openslaande deuren. De zwart/wit geblokte keukenvloer en de keukenkasten met kleine ruitjes. De studeerkamer met dressoir en groot zwaar bureau. De wetenschappelijke carrière. De piano. De Citroen DS. Het dunne lichaam en de kleine zwarte jurkjes. De geweldige vrienden. Alle dingen die dure mensen wel hadden. Want behalve van hem, hield ik ook van waar hij voor stond: hij was een duur mens. Door met hem te trouwen, zou ik ook een duur mens worden. Eindelijk.<br />
<br />
Verlost van mijn naam, mijn afkomst, mijn verleden. Duur. Niet langer verkeerd, niet langer kapot, niet langer eenzaam. Want <a href="http://jesuisamoimeme.blogspot.com/2011/11/idee-fixe.html">zoals we weten</a>, zijn dure mensen nooit ongelukkig. Echt niet.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-13739291974330034572011-11-21T19:50:00.000+01:002011-11-21T19:50:47.703+01:00Déjà vuIk sta in de woonkamer van een groot huis. Naast de apothekerskast met boeken, hangt een grote spiegel waarin ik mezelf zie. Ik ben ouder en haast doorschijnend. De woonkamer heeft tuindeuren die open staan. Ik loop naar buiten, de verandatrap af en zie een in het wit geklede blonde man en een klein meisje op het grasveld staan. Hij draait zich om, ik zie huskyblauwe ogen en een stralende glimlach. Het meisje rent naar me toe en roept: “Mama!”. Ik word wakker en zie de tralies voor mijn raam door de roze gordijnen heen schijnen.<br />
<br />
Een jaar later sta ik precies die woonkamer naar mezelf te kijken in de grote spiegel naast de apothekerskast met boeken. Ik ben te jong en te opaque. De tuindeuren staan open. Ik loop naar buiten, de verandatrap af en zie een groot leeg grasveld. <br />
<br />
De eerste keer dat ik hem zie, komt hij binnengelopen in de bar. “Dat is hem!” schiet door mijn hoofd. Ik vind het een vreemde gedachte. Pas later, als ik de rook van me af was in de druipsteengrot die wij een douche noemen, herinner ik me waar ik hem eerder heb gezien.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-61943875104956909302011-11-20T18:36:00.000+01:002011-11-20T18:36:42.240+01:00Idée fixeAls ik verdrietig was, fietste ik naar de Goudkust. Zo noemde men de wijk waar de dure huizen stonden. Van een afstandje keek ik bij huizen naar binnen en stelde me voor hoe de mensen daar leefden. Bij “dure mensen”, zoals ik ze later zou gaan noemen, was het altijd gezellig. Er was nooit ruzie en ze waren altijd gelukkig. Zij pasten in hun omgeving, waren niet ontheemd en getraumatiseerd. Ze hadden geld en mooie spullen. Erfstukken van generaties niet verwoest door de Tweede Wereldoorlog. Ik wilde zelf niets liever dan een duur mens zijn. <br />
<br />
Toen ik in het ziekenhuis terecht kwam, besloot ik dat het afgelopen moest zijn met “mijn oude ik”. En niet zonder reden, want wat een puinhoop had ik van mijn leven gemaakt. Het ziekenhuis lag aan het randje van de Goudkust. Ik liep hele dagen door de buurt en observeerde. Op regenachtige dagen zat ik in de wachtkamer van de afdeling Klassezorg aantekeningen te maken. Ik bestudeerde de vrouwen: hoe ze liepen, hoe ze praatten, hoe ze hun make up en hun haar deden. Ik kocht loafers, een geruit rokje, een overhemd, een pullover. Ik leerde op commando glimlachen, duikelde ergens een parelketting op en trainde mezelf in fatsoenlijk met mes en vork eten.<br />
<br />
Ik hield het religieus vol tot er op een maandagochtend tijdens de opnamegroep een perfect gekapte, tot in de puntjes verzorgde dame binnen kwam lopen. Ze ging tegenover me zitten en zei in haar Beatrix-accent: “Ik ben mijn hele leven depressief geweest en nu mijn man overleden is, hoeft het voor mij allemaal niet meer”.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-21517976953961498172011-08-23T20:41:00.001+02:002011-08-23T20:42:38.096+02:00De plus en plus forte, bisVandaag hoorde ik hem weer: "What doesn't kill you makes you stronger!"<br />
<br />
Ik ben nog niet dood, dus ik word er uiteindelijk sterker van. Nu heb ik twee vragen: Hoeveel sterker moet ik nog worden? En waarom?Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-70174587256525094542011-05-27T23:13:00.001+02:002011-05-27T23:13:51.664+02:00Jamais neutralEen herhaling van zetten: ik aan de telefoon, hij voor mijn neus, als een kat die aandacht afdwingt.<br />
<br />
Ik druk direct mijn telefoon uit, en op het moment dat ik hem aankijk verdwijnt alles om ons heen achter glas. Toen ik als 13-jarige Leon de Winters Kaplan las, wilde ik niets liever dan iemand ontmoeten met wie interactie zou voelen als samen onder een stolp zitten. Be careful what you wish for, you might get it.<br />
<br />
We voeren een gesprek dat er feitelijk niet toe doet. Toch is er die fysieke vertrouwelijkheid. Een privilege uit lang vervlogen tijden.<br />
<br />
De bus komt, we nemen afscheid en ik stap in. Weer stolploos schiet even de “Wat als?” gedachte door mijn hoofd. Ik realiseer me al snel dat dat buiten de realiteit ligt. I don’t miss you now. I miss you then.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-4170012638949734762011-05-26T22:09:00.001+02:002011-05-26T22:09:36.257+02:00L'impacteYou never forget the face of your tormentor. Op dinsdagochtend reden er geen trams, waardoor ik de bus naar mijn werk moest nemen. Ik zat op een dwars klapstoeltje wat mijmeren, de bus stopte bij de halte en vanuit mijn ooghoek zag ik de persoon instappen van wie ik altijd heb gezegd dat als ik haar nooit meer terug zou zien, het nóg te vroeg zou zijn.<br />
<br />
Het voelde alsof iemand ijswater rechtstreeks in mijn aderen spoot. Ik moest deze bus uit. NU.<br />
<br />
Ik stond op, deed mijn haarband met strik af (niet meer in de gaten lopen dan strikt noodzakelijk) en liep richting de achteruitgang. Helaas had deze bus geen achteruitgang, en teruglopen naar het midden kon niet meer, want ze had plaatsgenomen op het stoeltje er precies naast. Ze zou me zien. Ze zou me herkennen.<br />
<br />
Ik ging “Respire! Respire! Merde! Respire!” tegen mezelf mompelend naast iemand zitten en deed mijn best me te verschuilen achter de mevrouw voor me. Dat de mevrouw naast me door mijn gedrag vermoedde dat ik zwaar psychisch gestoord was, kon me éventjes niet bommen.<br />
<br />
Ik zag dat ze in het midden van de bus was gaan zitten, op een afstand maar toch schuin tegenover me, met haar gezicht tegen de rijrichting in. Via het videoscherm kon ik zien dat zij het inderdaad was: 21 jaar ouder dan de laatste keer dat ik haar zag, maar onmiskenbaar zichzelf. In mijn hoofd hoorde ik het irritante “njjj” voorgeluidje dat ze altijd maakte zodra ze begon te praten, ik herinnerde me alle treiterijen, kutopmerkingen en de ellende die ze me in de 4 jaar dat ik met jaar in een klas gezeten heb, heeft aangedaan. Bij elke halte hoopte ik vurig dat ze uit zou stappen, maar helaas. Ik raakte hoe langer hoe meer in paniek. Ze zou me zien, ze zou me herkennen, ze zou tegen me praten.<br />
<br />
Ik dacht aan dat nummer van Tracy Chapman waarin ze zingt: “All the bridges that you burn, come back one day to haunt you”: het maakt niet uit hoe ver ik verhuis, het maakt niet uit wie ik ben of wat ik doe, ik zal altijd en eeuwig achternagezeten worden door mijn verleden.<br />
<br />
Ondertussen reed de bus in een rap tempo richting halte H. en ik bad vanuit mijn tenen: "Als er een God is, alsjeblieft, zorg er dan voor dat ze eerder uitstapt dan ik. Alsjeblieft...". Ik was spontaan weer 10 jaar oud.<br />
<br />
Halte S. Over 3 haltes moest ik eruit. Wat nou als ze tot het eindpunt bleef zitten? Vandaag kon ik niet te laat komen, ik moest naar een promotie. Je kunt niet te laat komen op een promotie. <br />
<br />
Halte IJ. Nog steeds die roze sjaal op de videomonitor. Nog steeds maakte ze geen enkele aanstalten om op te staan. Ik moest zo snel mogelijk ongezien deze bus uit. De man twee bankjes verderop keek zorgelijk naar me. Vast een dokter. Ik moest zachter hyperventileren, straks ik liep te veel in de gaten. Ze zou me zien, ze zou me herkennen en ze zou tegen me praten, alsof er nooit iets gebeurd was.<br />
<br />
Het zou als volgt gaan: ze zou blij verrast doen en vragen hoe het met me ging, terwijl ze haar blik over mijn lichaam zou laten gaan en me vervolgens zou aankijken met die blik die boekdelen sprak. Ik zou terugkijken, een enorme kalmte zou zich van mij meester maken, ik zou haar bij haar strot grijpen en haar met hoofd tegen het eerste het beste harde object aan blijven rammen tot ze dood was.<br />
<br />
Ik hoopte en wenste en smeekte dat er iets zou gebeuren: dat de bus door aliens overvallen zou worden, dat ik spontaan zou veranderen in een glamazon van 1 meter 80, dat er een achterdeur in de bus zou verschijnen of dat ik onzichtbaar werd, wat dan ook. Maar dat gebeurde niet. Wat wel gebeurde, was dat ze uitstapte bij halte A., één halte voordat ik eruit moest.<br />
<br />
"Merci, mon dieu!" prevelde ik zachtjes. De mevrouw naast me was nu werkelijk overtuigd van het feit dat ik in een religieuze psychose zat. “Halte V!” riep de omroepstem, ik stond op, struikelde bijna over mijn eigen voeten, stapte uit de bus en liep trillend richting stoplicht. Pas tijdens het oversteken moest ik huilen.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-19774963917379016842011-05-25T22:53:00.001+02:002011-05-27T00:36:18.092+02:00RetrouvéJe had kort donker haar, je droeg een sarong met slippers en je had altijd een wantrouwende blik in je niet-accomoderende ogen. Handen geven daar deed je, Bad Religion “Shun the handshake”-style, niet aan. SDNS, initialen waarbij ik altijd moest denken aan de Franse spoorwegmaatschappij. Iedereen was gek, behalve jij. Ik was de enige die durfde op te merken dat jij desondanks ook op de PAAZ was opgenomen. “That was a mistake” zei je, maar erg overtuigd klonk je niet. Je zou daarna nooit meer afgeven op “the crazies”.<br />
<br />
Waar ik braaf hele epistels in mijn dagverslag schreef en me vol enthousiasme van therapiegroepje naar therapiegroepje begaf in de hoop dat ik zou ‘genezen’ (waarvan was niet duidelijk, men kon het al niet eens worden over wat mij mankeerde), verzette je je tegen alles. De enige activiteit waar je vrijwillig en zonder morren aan deelnam, was het wekelijkse zwemuurtje. Zwemmen deed je nauwelijks: je hing de ideale kleinzoon uit tegenover de aanwezige bejaarden en staarde me minutenlang recht aan terwijl we in de whirlpool zaten. Niet geïntimideerd keek ik terug, elke week langer. Ik oefende: staarde mezelf minutenlang in de ogen voor de spiegel terwijl ik mijn plié - relevé’s deed. Na een paar weken knipperde ik niet eens meer als mijn teennagels spatten.<br />
<br />
Natuurlijk was ik bang voor je, maar niet voor de dingen die de anderen eng vonden. Je geschreeuw en gescheld, je valsheid in drie talen, het feit dat je inbrak in mijn kamer en op de vensterbank tegenover mijn bed zat als ik wakker werd (“Good morning princess, dreamed of me?”): ik was er niet van onder de indruk. Achteraf gezien vraag ik me af of dat fatalisme of conditionering is geweest. Waar ik wel bang voor was? Je overgemediceerde, psychopate blik op sommige momenten. Het feit dat je getraind was in krav maga. En vooral de combinatie van beide.<br />
<br />
Ik verkeerde in een uitzonderingspositie en ik wist het. “The ballerina scares me. She’s got this fearlessness. Like a suicide terrorist!” had je tegen A. gezegd; ik had het toevallig gehoord. Ook was je op haast kinderlijke wijze gefascineerd door mijn fysieke kracht: hoe lang kon ik op één spitz blijven staan? Hoe vaak kon ik me met één arm opdrukken? Kon ik werkelijk in slow motion mijn been optillen en je vervolgens heel beheerst op je hoofd tikken?<br />
<br />
Het contact tussen ons had op sommige dagen vaag iets weg van vriendschap. Je vertelde me je geschiedenis, je breekpunt, hoe je hier terechtgekomen was. Waarom je je zo gedroeg. Wat er met je ogen was. Op andere dagen zaten we urenlang zwijgend cartoons te kijken in de recreatiezaal, de deur gebarricadeerd, het geluid op 42 decibel. Jij zat met je neus op 10 cm van de tv omdat je lenzenvloeistof op was en je zonder je lenzen niets zag. Ik zag meer van je achterhoofd dan van de cartoon, maar dat maakte me niet uit. Ik hoefde niet over mezelf te praten. Te midden van de herrie was het stil.<br />
<br />
Op een dag gooide je een pak yoghurt naar een door iedereen gehate medepatiënte en je raakte haar. Je weigerde je excuses aan te bieden en werd, zoals je het zelf noemde, “oneervol ontslagen”. In de periode daarna zag ik je nog een paar keer, in steeds grotere mate van ontsporing. De laatste keer dat we elkaar zagen, kregen we ruzie. Jij wilde bij het Vreemdelingenlegioen, ik vond het een belachelijk idee, jij zwaaide de aanmeldingsbrief voor mijn neus, ik greep hem, jij greep mijn pols en kneep. Hard. Terwijl ik wegliep, schreeuwde je me na dat ik terug zou komen, dat ik niet zonder je kon, dat we samen zelfmoord konden plegen. “Just say the word!”. De wilskracht waarmee ik mezelf in die dagen fysiek afbeulde, kwam me goed van pas: ik heb je nooit meer opgezocht of gebeld. ‘s Nachts fietste ik langs je etage en ik was altijd opgelucht als er licht brandde. Op een gegeven moment stond je etage leeg en was je verdwenen.<br />
<br />
In de jaren daarna heb ik me met enige regelmaat afgevraagd wat er van je geworden is. Je bleek onvindbaar en op een gegeven moment begon ik er zelfs aan te twijfelen of je wel echt bestaan had. Drie weken geleden, toen ik weer eens niet kon slapen, typte ik je volledige naam in in het zoekvakje. Ik kreeg één resultaat.Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8146844570346319718.post-53243429054328537492011-05-24T23:47:00.005+02:002011-05-27T00:21:36.147+02:00ÉléphantWat men in het Engels zo beeldend “an elephant in the room” noemt, blijft mij verbazen. Hoe kan het dat dingen die overduidelijk zijn, door niemand gezien worden? Of worden ze wel gezien, maar niet benoemd? En waarom dan niet?<br />
<br />
Ik schoot foto's van mezelf. Rolletjes vol. "Kun je het zien?"<br />
<br />
In augustus kwam ik in het ziekenhuis terecht. De ontwikkelde foto's plakte ik op mijn muur. Ik zag het toen en ik zie het nu nog. Jaren later jatte ik mijn schooldossier. Zij hadden het ook gezien. En zelfs benoemd.<br />
<br />
Ik ben benieuwd of later blijkt dat men het nu ook ziet. Wie benoemt het als eerste?Emma van Castricumhttp://www.blogger.com/profile/03041253383951498636noreply@blogger.com4